धनगर आरक्षणाचे आंदोलन थांबलेले असुन ते आंदोलन पुन्हा उभे राहिले तरी लोक त्यात किती सहभागी होतील याबद्दल शंका वाटते. आपल्यात एक पध्दत आहे जेंव्हा कुणी एखादा समाजहिताचा मुद्या घेवून उभा राहतो त्यावेळी लगेच दुसरा तयार होतो.पहिल्याला समजून घेईपर्यंत दुसरा माणूस त्याचे खरे पटवून देण्यासाठी धडपड करतो जोपर्यंत कुणी हालचाल करीत नाही तोपर्यंत सर्वच शांत असतात.
धनगर जमातीच्या शालेय विद्यार्थ्यांच्या हाँस्टेलच्या नावाखाली हाँस्टेलचालकांनी घरे भरली लक्षात येणार नाही असा घोटाळा केला याबद्दल समाज बोलायला तयार नाही ना नेतृत्व दखल घ्यायला तयार आहे.ज्यांच्या भविष्यासाठी हा लढा यशस्वी करायचा आहे त्यात किती प्रामाणिकपणा आहे हा दिसून येतो.
शासकीय नोकरीत असलेला समाज पाठीमागे वळुन पहायला तयार नाही तो आपल्या कुटुंबात व्यस्त आहे.नोकरीमुळे स्थैर्य मिळाले, बंगला ,गाडी,श्रीमंत,
नोकरदार सासरवाडी मिळाल्याने जमातीच्या दुर्लक्षित घटकांचा विसर पडला आहे सर्वच नोकरदार असे नाहीत मात्र काही आहेत हे सुद्धा दुर्दैवाने लिहावे लागते.वेगवेगळ्या पक्षात काम करणा-या कार्यकर्त्यांना कुणी बळ देत नाही उलट स्वजातील कार्यकर्त्यांना एकमेकांच्या हातून संपवण्याचा कृती कार्यक्रम राबवला जातो.पक्षाच्या कामासाठी राब राब राबवून घेतल्या जाते आणि काही द्यायची वेळ आली की त्यात जात बघितली जाते.फार फार तर एखाद्या कामाचा ठेका दिल्या जातो.त्यामुळे कार्यकर्ते देखील समाजाच्या आंदोलनात फार उपयुक्त ठरत नाहीत.
नेत्यापुढे जाता येत नसल्याने त्यांना समाजाच्या रोषाला बळी पडावे लागते.
समाजाच्या राजकीय,सांस्कृतिक,विषयावर भांडणा-या लोकांना फार कुणी साथ देत नाही बाकी वादाच्या मुद्द्यावर शेकडो लाईक भेटतात.अनेक ठिकाणी मेंढपाळांना बांदावर गेल्याने रक्तबंबाळ होईपर्यंत मारहाण केली जाते, पोलीसांना मँनेज करुन शेळ्या मेंढ्यावाल्यांवर खोटे गुन्हे दाखल केले जातात. ज्यावेळी समाजाची ताकद पाहिजे त्यावेळी ती मिळत नसल्याने जिथे तिथे आपल्याला अपयश मिळते.
त्यामुळे समाजातील घटकाने आत्मचिंतन करण्याची गरज आहे. आम्ही आमच्या चुकांकडे पहायला तयार नाहीत. चुका सुधारणा करायला तयार नाहीत, सगळे दुसऱ्यांनी केले पाहिजे या विश्वात जगणे सोडून दिले पाहिजे. एकमेकांची जिरवण्यापेक्षा आपले सामाजिक, राजकीय, ऐतिहासिक, सांस्कृतिक अस्तित्व संपवणा-यांच्या पिढ्याकडे पाहिले पाहिजे.
धनगरांची सामाजिक,आर्थिक,राजकीय झालेली पिछेहाट एक दिवस पश्चाताप करायला लावणारी असुन आत्ताच सावध व्हायला पाहिजे. आधनगररक्षणासाठी सुरू असलेला लढा लोकशाहीच्या माध्यमातून सुरू ठेवला पाहिजे.गेल्या पंचवीस वर्षात हजारो एकरची राखीव कुरणे नष्ट झाली आहेत, डोंगर द-या फोडून त्याचे दगड केले आहेत मेंढरासाठी सोयीचे असलेल्या कुरणावर आता इमारती उभ्या राहिल्या आहेत. जत्रा-यात्रा साठी जमा होणारे धनगर आपल्या न्याय हक्कासाठी कुठे तरी एक होवोत आपल्या अन्यायाला वाचा फोडण्यासाठी यळकोट करोत अशी अपेक्षा आहे.किमान आपले ओळखा,आपल्या हिताच्या लेखाला वाचा, लाईक करा,फाँरवर्ड करा त्याखाली काही तरी दोन ओळी लिहा मात्र स्वस्त बसु नका.संघटना काढणा-या,संघटनेत काम करणाऱ्या कार्यकर्त्यांनो आपल्या पुर्वजांचा पराक्रम समजून घ्या,त्यांचे चरित्र वाचा ऐतिहासिक स्थळांना भेटी द्या.मात्र आपला आत्मसन्मान कुणाच्या खांद्यावर,डोक्यावर ठेवू नका.
जय मल्हार…..!!
– रामभाऊ लांडे
9421349586
www.ahilyadeviholkar.com